Tadeusz Czepukojć urodził się 20 października 1965 r. w Bartoszycach. Obecnie – od lat – mieszka i pracuje w Gdańsku. Jest szczęśliwym mężem i ojcem trójki wspaniałych dzieci. Jego życie to ciągły ruch – jest m.in. nauczycielem wychowania fizycznego, fizjoterapeutą, trenerem pływania, żeglarstwa, narciarstwa, ratownikiem WOPR. Jest też trenerem Torus Triathlon Team. Pływa, jeździ na rowerze, biega, ale jego największą pasją jest triathlon. Tadeusz nie znosi nudy, lubi przesuwać granice swojej wytrzymałości wyznaczając sobie coraz bardziej ambitne cele. Z okazji 50 urodzin zrealizował projekt 5 x Ironman – ukończył 5 morderczych wyścigów rozgrywanych na różnych kontynentach. Kilka tygodni temu dokonał równie spektakularnego wyczynu, tym razem pływackiego i na… Kaszubach.
Blisko 40 km w wodzie, wpław, przez 8 jezior, przez 15 godzin... skąd pomysł na taki wyczyn? Tadeusz Czepukojć: Chciałem przepłynąć wpław "koło raduńskich jezior", bo nikt do tej pory tego nie zrobił. To wynik moich doświadczeń, tego, co robię na co dzień od wielu lat, ale też miłości do Kaszub. Od dawna eksplorowałem tereny wokół jezior raduńskich. Opłynąłem je kajakiem, objechałem rowerem górskim i szosowym, podziwiałem z końskiego grzbietu i żeglując na jachtach różnych typów, zimą pokonałem "pierścień raduński" na biegówkach i na łyżwach, nurkowałem w najgłębszych miejscach, morsowałem w przeręblach, w końcu obleciałem je motolotnią. Brzmi to może nieprawdopodobnie, ale to prawda. Przeżyłem mnóstwo niezapomnianych przygód i każda pora roku, w tym wyjątkowym zakątku, potrafiła mnie zachwycić. Jest wiele pływackich projektów, mniej lub bardziej spektakularnych, np. pływanie z Gdyni na Hel, które jest już powszechnie znane, choć dość skomplikowane organizacyjnie. Kanał La Manche przepłynęło ponad 2 tys. osób, ale "koła jezior kaszubskich" nikt przede mną nie przepłynął. 8 pięknych jezior ułożonych przez naturę w wielki pierścień: Raduńskie Górne, Raduńskie Dolne, Brodno Małe, Brodno Wielkie, Ostrzyckie, Patulskie, Dąbrowskie, Lubowisko. Pomyślałem “Jak nie teraz, to kiedy?”
Ze względu na kontuzje ograniczyłem starty w triathlonie do minimum i skoncentrowałem się na budowie formy pływackiej. Celowałem na koniec lata i trenowałem również w Grecji zaliczając wiele bardzo długich sesji treningowych. Kreta i bajkowe Zakyntos z podwodnymi skałami, krystaliczną ciepła wodą i ławicami ryb to wspaniałe miejsce na pływanie open water. Tam się przygotowywałem, pływając bez pianki. W naszych jeziorach temperatura jest jednak znacznie niższa i najbardziej obawiałem się wychłodzenia. Na szczęście 2 września 2018 warunki były optymalne. Dało się wprawdzie wyczuć różnicę między temperaturą wody w poszczególnych jeziorach, ale nie miało to znaczenia dla przebiegu całego projektu, który dla mnie osobiście był oryginalny i ciekawy z wielu powodów. Na Kaszubach sam jesteś sterem i okrętem, jest bezpiecznie - nie grozi spotkanie z motorówką, a widoki są przepiękne. Kaszuby są kapitalnym miejscem do takich zmagań i mam nadzieję, że ten potencjał zostanie w przyszłości bardziej wykorzystany.
A jak wyglądał TEN DZIEŃ? Wystartowałem o 6 rano, skończyłem o 21:00. Było to więc 15 godzin zmagań. Asekurację miałem z kajaka, a ciepłe, pyszne i kaloryczne posiłki jadłem między jeziorami, dowoziła je dzielnie moja Ania, a opracowała córka Asia, która jest specjalistką od żywienia. Płynąc przez Zatokę Gdańską sportowcy zatrzymują się, robią przerwy, na wysięgniku podaje im się posiłki. Ja robiłem przerwy po przepłynięciu dużych jezior, uzupełniając kalorie, ciesząc się widokami i końcówką lata. Jeziora Raduńskie i Brodno rozdzielają mosty pod którymi można przepłynąć, by w końcu przejść do Ostrzyckiego. Jezioro Patulskie ma wsteczny prąd wody, jest też zimniejsze od wszystkich innych, płytkie i mętne. Tam miałem najwięcej przygód. Płynąc manewrowałem między łąkami wodnej roślinności, a mój kolega ugrzązł w mule i musieliśmy przepychać kajak do brzegu brnąc po kolana i pas przez kilkadziesiąt metrów. Piękne jezioro Dąbrowskie pokonałem samodzielnie. Byłem zupełnie sam i zastał mnie tam zachód słońca.
Ostatnie jezioro popłynąłem już w ciemności. Przestraszyłem wędkarza, który włączył halogen, żeby zobaczyć, co to za stwór skrywa się ponad taflą. Skończyłem o godzinie 21, zmęczony bardziej nawet, niż po dystansie Ironman..... ale niesamowicie szczęśliwy. Po wyjściu błędnik szalał, chwiałem się na każdą stronę, ale to poczucie, że udało się zrobić coś wyjątkowego, rekompensowało wszystko. Taki wysiłek wymaga przede wszystkim psychicznej odporności i oczywiście kondycyjnego przygotowania. Około 25 km wraz z narastającym zmęczeniem pojawiły się momenty zwątpienia. Jest dużo czasu na przemyślenia, w głowie pojawiają się pytania: co ja tutaj robię, przecież dziś jest niedziela i mógłbym siedzieć teraz przy grillu. Po pewnym czasie odzywają się też wszystkie stare kontuzje - złamany obojczyk, pozrywane mięśnie, skręcone stawy itd.. Trochę jak powrót do przeszłości. Trzeba się wtedy mocno rozluźnić i robić swoje. Pomogło mi na pewno doświadczenie triathlonowe, bo tam ciało i głowa reagują podobnie. Uczucie zadowolenia czy wręcz euforii nie opuszczało mnie przez następne dwa dni. Endorfiny zapewne sprawiły, że czułem się jakbym do śniadania wypił butelkę szampana. Byłem taki naładowany energią, że miałem ochotę następnego dnia trenować. Zwyciężył jednak rozsądek i dałem sobie dzień na regenerację. Musiałem także zadbać o otarcia od pianki. Ucierpiały szczególnie barki, mimo obfitego smarowania. Od razu pojawiły się też pomysły na kolejne wyzwania.
O czym człowiek myśli zmagając się z dystansem i własnymi słabościami przez tak długi czas? Ja skupiam się na technice pływania, ale utrzymanie pełnej koncentracji przez tyle godzin nie jest oczywiście możliwe. W pewnym momencie wpada się w trans medytacyjny – ja myślę o dzieciach, rodzinie, starcie, przygotowaniach. Staram się myśleć pozytywnie, cieszyć się chwilą, cały czas jestem w wodzie, w ciszy i milczeniu...
Spaliłem tego dnia 8640 kalorii, wykonując łącznie 21600 ruchów ramionami. Średnie tempo na całym dystansie 36 kilometrów to 2 min na 100 metrów. Mógłbym oczywiście płynąć szybciej, ale to mogło się źle skończyć – to było jednak blisko 40 km i kilkanaście godzin w wodzie.
Czy ten wyczyn został zauważony w regionie? Mam nadzieję, że tak. To przecież promocja Kaszub i pokazanie ogromnego, nie wykorzystanego jeszcze potencjału tego regionu. Wójt gminy Stężyca wsparł mój projekt i prosił o materiały. Gmina Stężyca wybudowała bardzo dobre drogi rowerowe, piękne kilometrowe molo ciągnące się wzdłuż brzegu. Gmina ma świetną infrastrukturę i dużo inwestuje też w działania propagujące sport – co roku odbywają się tu duże zawody triathlonowe. Chciałbym oczywiście aby wykorzystano relację z tego projektu. Wpadłem na pomysł, którym podzieliłem się już nawet na pływalni i padł na podatny grunt. Taki dystans do przepłynięcia jednego dnia to ogromny wysiłek, ale można przecież rozłożyć go na kilka dni, jeszcze bardziej doświadczając pięknego klimatu Kaszub. Myślę więc o etapowych zawodach, codziennie inne jezioro w Pętli Raduńskiej. Rano rozciąganie i wyjazd na miejsce startu, wracamy razem, wieczorem robimy analizę etapu, strefę odnowy, fizjoterapię – wszystko już mam w głowie.
Co dalej? Gdzie tym razem zamierzam przesunąć swoją granicę? Imponuje mi i inspiruje wyczyn Roberta Karasia – mistrzostwo i rekord świata na dystansie potrójnego Ironmana. Niesamowity wynik!!! Miałem okazję popływać obok Roberta na torze. Ogromny szacunek dla psychiki tych zawodników, bo to nadludzki wysiłek. Chciałbym podobny dystans zrobić kiedyś outdoor-owo, po całej Polsce. Zrobić taki triathlon od morza do Karkonoszy. To dystans potrójnego IronMana. Płynę do Władysławowa. We Władku wsiadam na rower i jadę przez całą Polskę aż do Karkonaszy. Później od Zamku Czocha pobiegnę na Śnieżkę. Jest więc plan na wakacje przyszłego roku. I nikt czegoś takiego jeszcze nie zrobił...
OK, a teraz tak szczerze, po co to wszystko robię? To jest moja pasja, moje życie. Sport i rywalizacja zostały mi zaszczepione już w dzieciństwie! To ciągle we mnie tkwi. Gdy wdrapuję się dzisiaj na podium cieszę się tak samo, jak gdy byłem nastolatkiem. Smak sukcesu po takich szalonych eskapadach powoduje że czas się cofa. Znowu jestem niesfornym chłopakiem wałęsającym się z rozwianą czupryną ulicami ukochanych, warmińskich miasteczek. Każdy może przepłynąć gigantyczny maraton, zdobyć dwa bieguny, jak Marek Kamiński czy pokonywać bariery! Jest tylko jeden warunek – trzeba wyznaczyć sobie cel i przygotować się do walki z własną słabością.
